მენატრება შენი სახე, ამ დილითაც სიზმრად გნახე. ისევ მათბობს შენი ფერი, არ მამშვიდებს არაფერი. აღარ მშველის ლექსის წერა, ზურგით მიდგას ბედისწერა. დამავიწყდა უკვე ლოცვა, მახსოვს მხოლოდ შენი კოცნა. თავში დამსდევს ერთი აზრი, ვერ გავუგე შინაარსი. ვერ დავხატე გრძნობის ფერი, ყალბი გახდა ყველაფერი. ვერ ვუყურებ მწვანე ჭადრებს, ვეღარ ვხედავ რა შენს თვალებს. არ მიპყრობდა ფერი ვარდის, მაშინ, როცა გვერდით მყავდი. დამეკარგა გრძნობა, სმენა, აღარც ჩიტის მესმის სტვენა. დამრჩა მხოლოდ დარდი, წყენა, ერთადერთი ჩუმი

ტიციან ტაბიძე რია-რია მივალ, მივდივარ და მივიმღერი, თან საქართველოს მიმაქვს ოცნება, ვარ გაუთლელი ლერწამის ღერი, ტუჩ მიუდებლად რომ იკოცნება. ათასი გული ერთად რო მქონდეს, ათას გულს ერთად ამოვიჭრიდი, ოღონდ, ლამაზო, არ დამიღონდე, მახსენე კაცად, როცა დაგჭირდე. ათას სალამურს გააქვს გუგუნი, ერთად ამღერდნენ გურიის მთები, თუ ამ სიმღერით სიკვდილს მარგუნებ, არც სიკვდილისთვის დაგემდურები. ერთ საწყალ პოეტს ამაზე მეტი სინდისით აღარ მოეთხოვება, დამადეთ გულზე ტყვია ცამეტი, მაგ თქვენი მამის სულის ცხონებას.

გალაკტიონ ტაბიძე ათი ქალწული სასუფეველით მსგავსება მათით ოცნებამ იცის, ათი ქალწული სანთელით ათით ელოდენ სიძეს. მათგანი ხუთი იყო გონიერ, ხუთი - სულელი; სულელთ ვერ ჰპოვეს ჭურჭელთა მიერ ზეთი სურნელი. და ღამით, ოდეს სძინავდა ყველას, ზარით, ებანით ხმა ისმა: აჰა, ესერა მოვალს, მიეგებენით. აღდგა წამშივე ქალწული ათი - ჰპოვა სანთელი, ხუთს ჩაჰქრობოდა სრულიად მნათი იმ წუხანდელი. წარვიდენ სყიდვათ. მას ჟამსა შინა გზად იდგა ქარი, მოვიდა სიძე, განაღო ბინა და დახშა კარი. ოდეს დაბრუნდა წყებანი სხვანი მშვენიერ

გალაკტიონ ტაბიძე * * * აი, ფანჯარა იმისი სახლის, დაუვიწყარი ფანჯარა, რომელთა დღეთა სიახლის ჩემს გულში არა დარჩა რა. სამუდმოდ ამიერიდან დახურულია ის კარი, საიდან მფენდა ნათელსა ამომავალი ცისკარი. გზებს მარტოობა ჰფენია, ზღვას ხმა გოდებით დაღლია, წინათ სასახლე მეგონა, ახლა უბრალო სახლია.

ვახტანგ ჯავახაძე * * * არაფერი დაგვიკარგავს: არც რწმენა და არც ენა, ერთადერთი შოთა გვყავს და ორად ორი არსენა. ურწმუნოებს ვედავები და ვარწმუნებ უვიცებს, გვყვანან: ოთხი ლესელიძეც და ცხრა ხერხეულიძეც. ზოგჯერ უკან მივიხედავ და თითებზე დავითვლი: ოთხი ვახტანგ მეფე მოდის და თორმეტი დავითი. ალაგ ჯაჭვის პერანგი ჩანს, ალაგ - ტყავის სამოსი და სამასი არაგველის ხმალი ელავს - სამასი. ისევ რეკავს ძველი ზარი და ახალი საათი, ისევ გვიხმობს ტექსელიდან - რვაასორმოცდაათი. ისევ დგება უხილავი და შვილივით აღვიძებს -