უსიყვარულოდ არც ყვავილია , � არც ნამი დილის, უსიყვარულოდ ტირიფია და ისიც ტირის. უსიყვარულოდ სიციცხლე არ ღირს, ასე ეტყვიან საბრალო ტირიფს და ისიც მუდამ წყალში ჩამდგარი თმაგაწეწილი ქალივით ტირის "ეკლიან ვარდებს ისე ვერ დაკრებ, ეკალმა ხელი რომ არ გატკინოს, ისე ვერავის ვერ შეიყვარებ, თვალიდან ცრემლი რომ არ გადინოს!" მაგრამ ვაი რომ შენ არ მოხვიდე, სხვა შეგიყვარდეს თავდავიწყებით სხვისმა თვალებმა უფრო მოგხიბლონ, ვიდრე გხიბლავდა ჩემი თვალები მემახსოვრები სულ მუდამ,მუდამ არ ვიცი თავი რით შემაყვარე,

სანამ ცოცხალი ვარ , სანამ კვლავ ვარსებობ , სანამ გულში ცოცხლობს ამინდი მზიანი მანამ მომეფერე , მანამ გამიფრთხილდი , მერე ყველაფერი იქნება გვიანი სანამ ძველებურად ბრუნავს დედამიწა , სანამ არ გამწირავს იღბალი ტიალი გულში ჩამიკარი გული არ მატკინო , მერე ყველაფერი იქნება გვიანი სანამ სიყვარული ისევ შემიძლია სანამ კვლავ მახარებს ფოთოლთა შრიალი ხელზე წაიკითხე ჩემი ბედის წერა , მერე ყველაფერი იქნება გვიანი მოვა დრო მიხვდები წარსულის შეცდომებს , აგარ გაგახარებს ფოთოლთა შრიალი მე ვეღარ დაგიხსნი ტანჯვა

ვინც შორიდან პატივს გცემს , და არ გეტყვის სიტყვებს სრულს იცოდე რომ ის ატარებს ნამდვილ შენს სიყვარულს --------------------- მე რომ მიყვარხარ ამაში ეჭვი რად გეპარება შენს შეძახილზე მოვალ განა დავიგვიანებ?! გიჟს რომ მეძახი რატომ ერთხელ არ დაფიქრდები შენ გამაგიჟე , შენვე უნდა დამაჭკვიანო --------------------------- მე დაჭრილი ვარ უიარაღოდ , და შენს სიყვარულს ვერ გავექცევი ჩემზე არა სთქვა გული არ აქვსო მე გული მქონდა და შენ მოგეცი ----------------------------- შენ ქალი ხარ ჩუმად უნდა იწვოდე , არ

მენატრება შენი სახე, ამ დილითაც სიზმრად გნახე. ისევ მათბობს შენი ფერი, არ მამშვიდებს არაფერი. აღარ მშველის ლექსის წერა, ზურგით მიდგას ბედისწერა. დამავიწყდა უკვე ლოცვა, მახსოვს მხოლოდ შენი კოცნა. თავში დამსდევს ერთი აზრი, ვერ გავუგე შინაარსი. ვერ დავხატე გრძნობის ფერი, ყალბი გახდა ყველაფერი. ვერ ვუყურებ მწვანე ჭადრებს, ვეღარ ვხედავ რა შენს თვალებს. არ მიპყრობდა ფერი ვარდის, მაშინ, როცა გვერდით მყავდი. დამეკარგა გრძნობა, სმენა, აღარც ჩიტის მესმის სტვენა. დამრჩა მხოლოდ დარდი, წყენა, ერთადერთი ჩუმი

ტიციან ტაბიძე რია-რია მივალ, მივდივარ და მივიმღერი, თან საქართველოს მიმაქვს ოცნება, ვარ გაუთლელი ლერწამის ღერი, ტუჩ მიუდებლად რომ იკოცნება. ათასი გული ერთად რო მქონდეს, ათას გულს ერთად ამოვიჭრიდი, ოღონდ, ლამაზო, არ დამიღონდე, მახსენე კაცად, როცა დაგჭირდე. ათას სალამურს გააქვს გუგუნი, ერთად ამღერდნენ გურიის მთები, თუ ამ სიმღერით სიკვდილს მარგუნებ, არც სიკვდილისთვის დაგემდურები. ერთ საწყალ პოეტს ამაზე მეტი სინდისით აღარ მოეთხოვება, დამადეთ გულზე ტყვია ცამეტი, მაგ თქვენი მამის სულის ცხონებას.